सिनेमा सिनेमा !!!!

सिनेमा सिनेमा !!!!

मित्रानो !!!

फार दिवसांनी काही लिहावे वाटत आहे .

आता मी लिहिले नाही म्हणजे लोकसत्ता आला नाही किंवा झी मराठी पहिले नाही अशी चुटपूट तुम्हाला

नक्कीच वाटणार नाही . पण माझा खरडणे बऱ्याच जणांना बरे वाटायचे ( कोकणस्थी “बरे” म्हणजे  चांगले !!!)

असो !!! ताकाला जाऊन भांडे लपवण्यापेक्षा मुद्द्याला हात घालतो

सिनेमा सिनेमा !!! म्हटलं की ज्या लोकांना चंदेरी दुनयेची आवड आहे त्यांना लगेच “ पाहिलेला पहिला सिनेमा “ पाहिलेला -- बालक पालक ( बी पी), वीकेंड ला पाहिलेला सिनेमा अस समोर येऊ शकते. 
मी  लहानपणापासून सिनेमाचा फार शौकीन!!!

सिनेमा चांगला किंवा वाईट हे ठरवण्यासाठी एकदा तो पाहावा लागतो हे वाटणारा

नुसती टायीम्स चे स्टार आणि मसंद च्या पसंदी बरोबर माझी पसंद जुळवून घेणे म्हणजे दुकानात जाऊन साडी घेणाऱ्या बाईसारखे झाले . तुमच्यावर चांगली दिसेल म्हंटले की भिकार साडी सुद्धा घ्यायची आणि पाकीट हलके करायचे .

तर सांगायचा मुद्दा असा लहानपणापासून मी वेगवेगळ्या प्रकारे सिनेमा पहिला.वेगवेगळ्या गावाला …  विचार केला  लिहावी त्याची  गम्मत … 

गावातला  सिनेमा

मी लातूर मध्ये राहायचो घरात सिनेमाची खूप आवड . पप्पा कधीही दौऱ्यावरून आले की म्हणायचे चला सिनेमाला त्यावेळी जाम खुश व्हायचो कारण पप्पांबरोबर बाल्कनी वर बसायला मिळायचे. 

पण खरी मजा यायची सिनेमा मित्रांबरोबर पाहायला. मी गल्ली मध्ये राहायचो आणि आमचे सगळे मित्र कडके त्यामुळे कायम बाल्कनी सोडून थर्ड क्लास ला एकाला स्पोन्सर करून सिनेमा पाहावा लागायचा . आणि मग पुढच्या सीटवरून टपोरी पोरात सिनेमा पहायचे वेगळे थ्रिल असायचे . त्या फायटिंग ला शिट्ट्या . “ लघवी ची गाणी”) म्हणजे गाणी चालू झाली कि खालचा क्लास कायम बाहेर जायचा मला ते आजतागायत कळले नाही पण त्यामुळे जरा गर्दीत उकाडा कमी व्हायचा.

पुढची पब्लिक श्रीदेवी माधुरीला दाद द्यायला चिल्लर उडवायची . ते जाम आवडायचा पण बरेच दिवस कधी तसल माझ धाडस झाला नाही .. मग मी सैलाब सिनेमात पहिल्यांदा १ रुपयाची चिल्लर २० २० पैशाची पाच नाणी उडवली आणि काहीतरी जग जिंकल्याचा अनुभव घेतला. पण हे धाडस पन्नास वेळा अंधारात आपल्या बाजूला कोणी नाही हे पाहून केलेले त्यामुळे अजून धमाल . आजही हमको आज कल है ऐकला कि माझा पाहिलं धाडस समोर याते.

मल्टीप्लेक्स संस्कृतीत कदाचित असभ्य वागणुकीबद्दल आपल्याला बाहेर काढण्यात सुद्धा येऊ शकेल पण “वाजले कि बारा” पाहताना फेटा उडवण्याची धमाल जशी एखद्या रांगड्या गाड्याला येते तीच  चिल्लर उडवायला येते हे सभ्य लोक काय समजणार.

 ते गर्दीत जाऊन काढलेले तिकीट  . डोअर कीपर च्या ओळखीने तिकीट , लेडीज ला विनंती करून काढलेले तिकीट,.शाळेतल्या मैत्रीनीला भीत भीत विचारून आपले काढलेले तिकीट , पावसात उभा राहून काढलेले हम सिनेमाचे तिकीट.आणि ब्ल्याक ने काढलेले तिकीट. यामुळे सिनेमा तिकीट काढण्यापासून थ्रिल्लिंग असायचा . पहिल्या दिवशी पहिला शो आणि त्याला मिळालेले तिकीट कदाचित पहिल्या पगारापेक्षा मला आवडलेले आहे . कारण हाउसफुल शो मध्ये आपण एक आहोत याचा आनंद . चुकून माकून एखादा दुसरा मित्र विना तिकीट परत जात असला तर कोण आनंद!!!

विडीओ पार्लर सिनेमा

१९८५ ९० पर्यंत आमच्याकडे ५ ते ७ रुपये बाल्कनी असायची तरी आधी सांगितल्याप्रमाणे कडकीनंदन लोकांमुळे दीड रुपयात नव्या सिनेमाचा आनंद छोट्या पडद्यावर मी विडीओ पार्लर ला घ्यायचो यात आधी गाणी सुद्धा लागायची अर्धा तास आणि नंतर सिनेमा. आमच्या गावात नवीन सिनेमा रिलीज ला VIDEOला यायच्या. त्यामुळे व्ह्यल्यू फॉर मनी असा काहि म्हणतात तसा काहीतरी वाटायचा

२ चार वेळेला मी पाहिलेला अनाडी १०० डेज सुपरहिट झाल्यामुळे मी VIDEOला पाहिलेले सिनेमा सुपरहिट होतो अशी अंधश्रद्धा हि मी बाळगून होतो पण रूप कि रानी चोरो का राजा पाहिल्यावर माझा हा भ्रमाचा भोपळा फुटला .

अशाच या पार्लर मध्ये मला JACKY चेन , बॉंड यांची ओळख झाली आणि मी इंग्रजी सिनेमे पाहतो अशी आमच्या वर्गात कुख्याती व्हायला लागली( मराठी मध्यम!!!) . मी गल्लीत राहायचो आणि अभ्यासात पहिल्या पाचात असायचो तरी माझा नेहमी मागच्या बाकड्याचा ग्रुप होता . कॉलनी मधल्या पुस्तकी किड्यांना  “ स्कॉलर GANG” ला मी वाया गेलो आहे असे वाटायचे पण मी टर्मीनेटर ची स्टोरी सांगताना हीच पोर चोरून चोरून ऐकत बसायची. मी तिथे भाव खाऊन जायचो.

अशा पद्धतीने मी ज्यावेळी इंजिनीरिंग ला गेलो त्यावेळी  माझा सिनेमा थोडा बदलला!!!

केरळ चा सिनेमा

आमच्या कॉलेज च्या क्लब मध्ये ६ रुपयात सिनेमा दाखवायचे आणि ऑडी मध्ये खुर्च्या नवत्या मग आम्ही वर्तमानपत्र घेऊन जायचो आणि पाहायचो

पण आपल्या मित्रामध्ये पाहिलेला सिनेमा असा रॉयल वाटायचा. मग मी आईने दिलेली सतरंजी नेऊन थोडी राजेशाही बैठक सुद्धा बनवू लागलो . सगळी आमची पोर असा राजेशाही बसायची

आमच्या रागिंग मध्ये तेजाब आला होता तेव्हा आम्हाला पूर्ण स्टोरी विथ संवाद लिहायला सांगितली होती सिनिअर्सनी!!! तो तेजाब जगावेगळा होता

“ तेरी जिंदगी और मौत के बीच का फसला मुन्ना के चाकू कि धार से ज्यादा नाही है “ हा डायलॉग अजूनही मला तितकाच स्पष्ट आठवतो.

डॉल्बी तेव्हा नवीन प्रकरण होता . आम्ही क्राऊन नावच्या टाकीज ला पहिल्यांदा इंडिपेंडन्सडे पहिला त्यावेळी असा आवाज आयुष्यात पहिल्यांदा ऐकला होता आणि ३० रुपये सिनेमला सुद्धा पहिल्यांदा दिले होते.

कॉलेज पासून सिटी ३० किमी लांब होती  त्यामुळे रात्रीचा शो पाहायला आम्हला जीप करावी लागायची

एका महिंद्र जीप मध्ये आम्ही १० जन बसायचो “पुन्हा कडकी” त्या शो ला आम्ही जीप शो असा नाव ठेवलेले. शुक्रवारी २ तरी जीप जायच्या.

दिल से , सत्या ,दिल तो पागल  हे जीप शो ने पाहिलेलं काही सिनेमे

आम्ही शनिवारी ज्यावेळी जायचो तेव्हा एक हिंदी एक इंग्लिश असा सिनेमा पाहायचो नंतर थोडी ब्रांडी आणि मग पान आणि मग कॉलेज ला बस ने परत .

हा लोडेड सिनेमा सुद्धा जाम लक्षात राहायला.

पुण्याचा सिनेमा

कॉलेज नंतर नोकरीच्या शोधात जेव्हा पुण्यात आलो त्यावेळी नारायण पेठेत बस्तान मांडला एकदम

आयडियल जागा . विजय , अलका , प्रभात , डेक्कन चार चार टाकीज चालण्याच्या अंतरावर

इथे मी जाम इंगर्जी सिनेमे पहिले आणि तितके मराठी सुद्धा

दादा कोंडके च्या वाढदिवसाला पाहिलेला सोंगाड्या “ ४५ वर्षानंतर सुद्धा हाउस फुल जी मजा आली होती ती कदाचित कुठल्या दुसर्या मराठी सिनेमाला आलेली

मग सिटी प्राईडचा खूळ आला होता . स्क्रीन १ स्क्रीन २ . सिनेमाच्या न लक्षात राहणाऱ्या वेळा असा काहीतरी होता.

पण राहुल ला पाहिलेला लगान , डेक्कन ला पाहिलेला गदर आणि विजय चा GALDIATOR मनात घर करून गेलेले

दिल्लीचा सिनेमा

मल्टीप्लेक्स चे पीक आता भरपूर आले होते WAVE सिनेमा PVR वगैरे ही नाव पचनी पडली होती

सिनेमाला आधी जाऊन तिकीट काढायचे असते . बुकिंग करायचे असते. सेटर सीट्स . मैत्रीण असली कि कॉर्नर सीट असली काय भानगड असते जमाय्लागली होती

माझ्या लहानपणी अख्या वर्षात पाहिलेल्या सिनेमाचा तिकिटाची बेरीज दळभद्री पॉपकोर्न ला द्यावी लागत होती.

पण यात सुद्धा मी माझे दोन मित्र दर शनिवारी सिनेमाला जायचो . पॉपकोर्न टब घ्यायचो .आणि या मैत्रीमुळे बंटी आणि बबली , ब्लड डायमंड असे सिनेमे कायम लक्षात राहिले

सिनेमाची वेळ नऊ पासून ११ पर्यंत वाढलेली होती .

मुंबईचा सिनेमा

अस सगळ करून मी मुंबईच्या चंदेरी दुनियेत आलो . वाटला मुंबईत म्हणजे सिनेमाची मजा

पण नंतर कळले कि आपण पेपरात वाचलेले स्टर्लिंग, प्लाझा , रिगल पुष्कळ लांब असतात सिनेमा आपल्या सबर्ब मध्ये जवळ कुठे असतो हे त्या १०० सिनेमा थियेटर च्या यादीतून हुडकायचे असते

तीन दिवसात पाहिला तर पाहिला नाही तर तो शो नसायची शक्यता असू शकते

ऑफिस मधून यायला उशीर होत असल्यामुळे ११ चा शो पेक्षा ११.१५ चा शो असतो का रात्री हे BLACKBERRY वर चेक करावे लागते

सिनेमा अनुभव या जाहिरातीखाली १००० रुपये सुद्धा तिकीट असू शकते.

आजचा सिनेमा 

पूर्वी मी उभा राहून सुद्धा आवडीने सिनेमा पहिला. आता झोपून पाहता येतो ( थोडक्यात पाहता पाहता झोपून सुद्धा जाता येते इतका सिनेमा भिकार असू शकतो)

ऑन लाईन जाऊन तिकीट बुक करता येते कारण तुम्हाला तुमची सीट बुक करता येते.

पण याला गर्दीतून तिकीट मिळून शेजारी आपला मित्र भेटणे . आपल्या कॉलेज ची मुलगी तिकीट काढताना दिसल्यावर ती शेजारी येईल का ही प्रार्थना करणे असले अनुभव फक्त जुन्या कप्प्यात राहून गेले आहेत

१०० करोड चे गणित ,अगणित टाळ्या पेक्षा सिनेमा निर्मात्याला जास्त आकर्षक वाटू लागले आहे याला वाढलेल्या थियेटर ची संख्या , सिनेमाची तिकिटे , लोकांचे सुट्टी च्या दिवशी सिनेमा पाहण्याचे प्रमाण हे कारण आहे  ..

पण २५ आठवडे झालेला साजन जेव्हा हार घातलेल पोस्टर पाहून अजून एकदा हाउस फुल व्हायचा तोच आता २०० कोटी कमावलेला एक था... होतो का? होईल का ?

आजकाल एस एम एस ने फोडलेला सस्पेन्स -जुन्याकाळी पेपर मध्ये “ सुरवात चुकवू नका आणि शेवट कुणाला सांगू नका” या जाहिरतेपेक्षा गतिमान झाला आहे.

सिनेमा पाहून आलेला माणूस जुन्या चकाळात गुणगुणत असलेल्या गाण्याने , घरात पाउल ठेव्तानाच्या वेळेमुळे किंवा आपल्या शेजाऱ्याने पाहिल्यामुळे पकडला जायचा.

आता या प्रकारची भीती नाही सिनेमाची उत्सुकता नाही ( प्रमोशन कैक प्रमाणात वाढून सुद्धा)

सिनेमाचा थ्रिल राहिला आहे का नाही मला नेहमी प्रश्न पडतो . हा विचार एक अंगी असू शकेल. कदाचित आजचा कॉलेज कुमार जास्त प्रकाश टाकू शकेल.

पण तरीही मी वेळात वेळ काढून सिनेमाच्या वेळा पन्नास वेळा पडताळून ( इतका मी लॉग टेबल सुद्धा पहिला नाही  इतका ) सिनेमा पाहतो

इंग्लिश विन्ग्लीश, आणि प्रेमाची गोष्ट जेव्हा मी हाउस फुल शो ला पहिला त्यादिवशीपासून असा काहीतरी लिहावा असा मनात होता

त्याला आज  गुगल काकांनी शब्द दिले ...

प्रत्येकाच्या आयुष्यात असा काही सिनेमा असतो आणि तो तुमच्या सुद्धा असणार . त्यामुळे कुठेतरी जरा सिनेमा राईड मारून पहा.. नक्की मजा येईल

जयदीप भोगले
२१ . 0२ . १३